Niels Broszat is gegrepen door de rijkdom van de middeleeuwse kunst: de tot in detail gedecoreerde kathedralen, de kazuifels en iconen. Niet alleen de schoonheid en het vakmanschap fascineren hem, maar ook het feit dat deze schitterende kunstvoorwerpen ontstaan zijn in een wereld die getekend werd door onderdrukking en armoede. Die dubbelzinnigheid herkent hij als iets dat van alle tijden is.

Hij gebruikt de middeleeuwse vormentaal, aangevuld met zijn eigen fantasieën en associaties, als ingrediënten van een hoogst eigen imaginaire werkelijkheid. In zijn schilderijen en objecten maakt hij die werkelijkheid tastbaar.

De oude bronnen waar zijn werk uit voortkomt zijn op allerlei manieren zichtbaar. Hij maakt bijvoorbeeld zelf zijn verf van traditionele grondstoffen, werkt graag met eitempera en op paneel. Ook zijn kleurgebruik is geënt op de middeleeuwse wereld. Maar de beelden die hij maakt waren in de middeleeuwen ondenkbaar geweest. Ikonenschilders waren aan de strikte regels van de kerk gebonden, maar Broszat heeft, als hedendaagse kunstenaar, de vrijheid om in zijn werk de fantasie toe te laten, het toeval, de intuïtie. Herkenbare heiligen zijn in zijn werk niet te ontdekken: zijn 'iconen' bevinden zich in het grensgebied tussen figuratie en abstractie.

De verbondenheid met het verleden, gecombineerd met een uitgesproken hedendaagse wijze van uitdrukken geeft zijn werk een grote spanning.

Er zijn meer spannende tegenstellingen in zijn werk te ontdekken. Tussen het expressieve gebaar en de precieze detaillering. Tussen impulsiviteit en beheersing. En de krachtigste tegenstelling is die tussen het oogstrelende en het verontrustende. De schilderijen zijn in eerste instantie aantrekkelijk om naar te kijken, maar bij nadere beschouwing gaat er iets wringen. Een stoorzender: een grillig element, een barst in het hout, een wilde veeg verf. Het is schoonheid met een gevaarlijk randje.

​

​

Geschreven in opdracht van Niels Broszat