Dat ik de briljante 19e eeuwse wiskundige Ada Lovelace nauwelijks kende, bleef knagen. Ik pakte daarom het kinderboek Good Night Stories for Rebel Girls (2016) uit de kast; Ada Lovelace is daarin de eerste van een indrukwekkende stoet historische vrouwen die een opmerkelijk leven geleid hebben. Nu lees ik ze voor het slapen gaan, de biografieën van één pagina, met een portretillustratie. Over Amelia Earhart, vliegenier (1897-1937), Catharina de Grote, tsarina (1729-1796), Grace O’Malley, piraat (1530-1603), Maria Sybilla Merian, natuuronderzoeker (1647-1717), Jessica Watson, solozeiler (geb. 1993) en al die andere onafhankelijke vrouwen. Ik val van de ene verbazing in de andere: is Lella Lombardi écht Formule 1 gaan racen, gewoon omdat ze daar zin in had? En moest de koning van Mexico er echt persoonlijk aan te pas komen voordat Matilde Montoya dokter kon worden? En waarom hoor ik deze verhalen zo weinig?

Met een aangescherpt bewustzijn over de verschillende ruimte die mannen en vrouwen innemen in ons collectief geheugen, zit ik vrijdagavond in een uitverkochte zaal in Utrecht, waar de Nigeriaans-Amerikaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie een lezing geeft. Met de nodige zelfspot vertelt ze hoe ze min of meer per ongeluk een feminist icon werd. Maar ze omarmt deze rol óók en spreekt zich onomwonden uit voor gelijkheid. ‘Your feminist premise should be: I matter. I matter equally. Not “if only.” Not “as long as.” I matter equally. Full stop.’

Twee dagen later zie ik een prachtig negentiende-eeuws schilderij in het Drents Museum. Op het bordje staat: Geesje Mesdag – van Calcar. Waarom ken ik haar zwager (die van het Panorama) wèl, en haar niet? Ik weet het zeker: ik ga de komende tijd stápels biografieën lezen. Over rebel girls.