Ik stond precies op het juiste moment in de file, op de A58 tussen Tilburg en Eindhoven, op vrijdagmiddag. Helemaal stil. Zo kon ik snel de naam opschrijven die de presentator zei na dat lied waarvoor ik de autoradio even harder gezet had, en dat met zo’n fantastische stem gezongen werd. Intens, perfect zuiver, vol karakter en ongelooflijk soepel glijdend van diep naar hoog – waardoor ik op een bepaald moment niet zeker wist of ik wel naar een vrouw luisterde. Ik dacht aan een mezzosopraan maar soms klonk het als een countertenor. ‘Genderfluïde’ blijkt deze kwaliteit te heten. Die kwaliteit zit ‘m niet alleen in het bereik (laag-hoog), maar vooral in het timbre, de klankkleur. Heer-lijk vind ik dat.
Lucile Richardot zingt een klassiek repertoire, maar past voor mijn gevoel bij die andere stemmen waar ik graag naar luister die ook vloeien tussen mannen- en vrouwenstem: Nina Simone en Antony Hegarty (nu AHNONI) vooral, en op een bepaalde manier ook Justin Vernon (Bon Iver).
Nou ja, hoe dan ook: Luister zelf maar. Care-charming sleep heet het, een tekst van een onbekende dichter, op muziek gezet door Robert Johnson (1583?-1633). Een slaapliedje voor een koning.